Szacuje się, że u jednej na cztery osoby dorosłe wizyta u dentysty może wywołać pewien stopień lęku i strachu.

W niniejszym krótkim studium projektowym przyjrzymy się, w jaki sposób projekt kliniki stomatologicznej może wpłynąć na jakość doświadczenia pacjenta oraz personelu, a także na środowisko pracownicze i kliniczne. Analizując kilka modeli układów i badając niektóre formy podejścia do światła, koloru i struktury, postaramy się pomóc klientom, lekarzom a także projektantom, zamierzającym podjąć się zadania przygotowania projektu gabinetu stomatologicznego, niezależnie od tego, czy jest to mały remont, czy też całkiem nowy projekt na większą skalę.

Pragniemy zauważyć, że niniejsze opracowanie nie stanowi w żadnym wypadku przeglądu wytycznych technicznych lub kompleksowego przewodnika dotyczącego projektowania gabinetu stomatologicznego, lecz jest krótkim przewodnikiem po dostępnych opcjach.

Gabinet dentystyczny można zaprojektować w taki sposób, aby odpowiadał różnym lokalizacjom, od odnowionego lokalu mieszkalnego lub szpitala rejonowego po samodzielny obiekt. Rozmieszczenie gabinetów będzie różnić się w zależności od ich lokalizacji i może to mieć fundamentalny wpływ na: a) wrażenia pacjenta oraz b) skuteczne praktyki utrzymania higieny. Odpowiednio wczesne zastanowienie się na sposobem, w jaki owe punkty styku oraz ciągi komunikacji mogą wpływać na siebie nawzajem, to klucz do udanego, wydajnego i przyjemnego środowiska zarówno dla pacjentów, jak i personelu.

Ważne jest także, aby gabinet dentystyczny skutecznie łączył dwa ciągi komunikacyjne: przepływ pacjentów i przepływ personelu. Zrozumienie sposobu, w jaki z powodzeniem można włączyć te dwa schematy przepływu do modelu ciągu komunikacyjnego, może poprawić doświadczenie pacjentów i personelu oraz zwiększyć ogólną wydajność obiektu.

Istnieją dwa podstawowe modele przepływu w ramach projektu gabinetu stomatologicznego: pojedynczy korytarz oraz podwójny korytarz. W ramach tych dwóch modeli istnieje również wiele mniejszych odmian. Wybór modelu zostanie określony przez szereg wymagań funkcjonalnych, przestrzennych i organizacyjnych, takich jak rodzaj i liczba zabiegów, lokalne procedury usuwania zanieczyszczeń, praktyki robocze lekarza, rodzaj obiektu itp.

Dobrze poinformowani, zrelaksowani pacjenci, którzy czują się komfortowo, mają większe szanse na pozytywne wrażenia z wizyty u dentysty. W związku z tym środowisko należy zaprojektować w taki sposób, aby sprzyjało atmosferze spokoju i odprężenia.

Przybycie jest jednym z najważniejszych elementów na drodze pacjenta i zapewni przedsmak tego, jak pacjenci będą postrzegać ogólne otoczenie.

Każda recepcja powinna być oczywista i przyjazna, ze znakami wskazującymi dalszą drogę. Poczekalnie należy zorganizować w taki sposób, aby zapewnić mieszankę miejsc siedzących, oferując siedzisko dla osób o różnych charakterach lub usposobieniach i pozwalających ludziom siedzieć samotnie lub w grupie. Należy wykorzystać okazje, aby zapewnić pożądane rozrywki, pozwalające pacjentom oderwać swoje myśli od procedury, na przykład poprzez wprowadzenie oprawy artystycznej, widoku na zewnątrz lub ewentualnie dostępu do dziedzińca.

Bliskość gabinetu lekarskiego do poczekalni będzie determinować charakter i doświadczenie związane z trasą pacjenta. Krótka podróże mogą być bardziej intuicyjne i być wydajne. Jednak dłuższe podróże mogą zapewnić możliwości nieformalnej dyskusji między lekarzem a pacjentem, przyczyniając się do większego spokoju pacjenta. Uwzględnianie punktów odpoczynku na trasie jest pomocne w przypadku osób mniej sprawnych. Niezbędne jest umożliwienie pacjentom możliwości spokojnego ochłonięcia po zabiegu.

Projekt przepływu pracy personelu zasadniczo koncentruje się na zwiększeniu wydajności i promuje obecność skutecznych procedur kontroli zakażeń. Projekt całego otoczenia prawdopodobnie będzie miał bardziej kliniczny charakter, należy jednak zachować równowagę między generowaniem poczucia profesjonalizmu i dumy z miejsca pracy, jednocześnie wyrażając wartość personelu.

Gabinet, zlokalizowany w samym sercu przepływu pracy personelu, to miejsce, w którym spotykają się trasy pracowników oraz pacjenta. To prawdopodobnie tam lekarze będą spędzać większość swojego dnia i dlatego przestrzeń tę należy zaprojektować w taki sposób, aby stworzyć pozytywne środowisko dla personelu.

Lokalizacja i współzależność lokalnej jednostki dekontaminacyjnej jest ważnym czynnikiem w procesie organizacji pracy personelu.

Model pojedynczego korytarza jest najczęściej stosowanym podejściem. Oferuje wiele możliwości dla osób projektujących gabinet dentystyczny.

Podstawowy układ tego modelu zawiera pojedynczy gabinet, dostępny od strony korytarza ze znajdującymi się naprzeciwko miejscami oparcia. Alternatywnie stosuje się także przeciwległe gabinety z miejscami oparcia umieszczonymi w innym miejscu w obiekcie lub poza nim. Oba rozwiązania oferują możliwość naturalnej wentylacji oraz dostęp do światła dziennego w gabinetach; należy jednak uwzględnić te aspekty również w głównej przestrzeni korytarza.

W tym modelu poczekalnia wydaje się być odległa od gabinetu, dając korzyści w postaci separacji akustycznej i umożliwiając lekarzom przywołanie i przywitanie pacjentów. Model ten sprawia, że pojedyncza poczekalnia działa jako węzeł komunikacyjny obsługujący wiele różnych skrzydeł.

Jedną z wad jest konieczność korzystania z tego samego korytarza zarówno przez pacjenta jak i personel. Przy przepływie krzyżowym zanieczyszczonych i czystych procesów zwiększa się ryzyko zakażenia. Charakter tej trasy zmniejsza także prywatność pracowników.

Podejście oparte na podwójnym korytarzu jest mniej powszechne, ale coraz częściej stosowane i niesie ze sobą wiele potencjalnych korzyści dla gabinetów. W tym podejściu przepływy pacjentów i personelu jest rozdzielony, co minimalizuje przepływ krzyżowy i zmniejszają potencjalne ryzyko zakażeń.

W obu przypadkach gabinet jest zinternalizowany, co oznacza, że aby zapewnić dostęp naturalnego światła dziennego, wymagany będzie świetlik. Może to być korzystne dla pacjenta, dając przejrzysty widok podczas procedury.

W układzie podwójnego korytarza z wykorzystaniem sterylnego korytarza z tyłu gabinetu. Ta odmiana zapewnia pewien stopień elastyczności w przestrzeniach personelu, przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiego poziomu kontroli zakażeń. Efekt ten osiąga się poprzez oddzielenie dwóch przepływów i umożliwienie dyskretnej obsługi przez ścianę serwisową za pomocą szeregu szaf przechodnich, podczas korzystania z gabinetu.

Układ podwójnego korytarza z przyległą poczekalnią z przodu gabinetu i zasiedlonym korytarzem personelu z tyłu. Ta odmiana modelu minimalizuje ciąg i lepiej łączy kluczowe przestrzenie, zapewniając ogólną efektywność procesu.

Bliskość i rozmieszczenie poczekalni pozwalają pacjentom usiąść w skupiskach przylegających do gabinetu, co jest przydatne przy zwiększonym czasie oczekiwania. Należy jednak rozważyć przenoszenie hałasu między tymi pomieszczeniami.

Mniejsze gabinety są obsługiwane przez oddzielne miejsca pracy i magazynowania, które należy starannie zaprojektować i utrzymywać, aby spełnić wymagania kontroli zakażeń.

Oba podejścia oparte na podwójnym korytarzu można stosować w sytuacjach szkoleniowych, jednak ze względu na liniowy charakter i wykorzystanie oddzielnych przestrzeni dla personelu ten układ jest mniej wygodny w sytuacjach, w których wymagany jest nadzór.

Gabinet lekarski jest podstawą każdego gabinetu stomatologicznego. Projekt takiego środowiska powinien być pozytywny i przyjazny w celu zmniejszenia lęku u leczonych pacjentów. Ważne jest, by przestrzeń była bardzo praktyczna dla lekarzy i personelu pielęgniarskiego. Istotne jest również, by zapewnić przyjemne środowisko pracy.

Istnieje powszechne przekonanie, że zabieg powinien wyglądać klinicznie, aby dać wrażenie czystości i profesjonalizmu. Może to często prowadzić do stworzenia środowiska, które jest bardziej sterylne niż przyjazne. Dobrze zaprojektowany gabinet powinien być środowiskiem pozytywnym dla pacjentów i personelu, łatwym w utrzymaniu w czystości i pomagającym zwiększyć wydajność klinicznych metod pracy. Równoważenie wszystkich tych wymagań stanowi wyzwanie, ale może ostatecznie wpłynąć na skuteczność pracy gabinetu zarówno dla personelu, jak i pacjentów.

Złożoność potrzeb gabinetów stomatologicznych oznacza, że w projekcie należy uwzględniać szereg aspektów funkcjonalnych i technicznych. W Szkocji nie ma obecnie standardowego układu gabinetu. Opracowano i zbudowano wiele różnych układów, które zasadniczo opierają się na czterech podstawowych podejściach:

Pojedynczy korytarz – Prostokątny układ z co najmniej jedną ścianą zewnętrzną

Pojedynczy korytarz – Układ oburęczny – Odpowiedni dla osób prawo i leworęcznych.

Podwójny korytarz – układ wewnętrzny, oświetlony z góry, z korytarzem dla personelu z tyłu i przylegającą poczekalnią

Podwójny korytarz – Uproszczony, zinternalizowany układ, podświetlany, sterylny korytarz z tyłu i oddalona poczekalnia

Cztery analizowane układy mają wiele zalet i wad, pasujących do różnych warunków.

Jest to najczęściej stosowany model gabinetu stomatologicznego i zazwyczaj zawiera skład/blat roboczy w kształcie litery L (chociaż stosuje się również pojedyncze szafki przechodnie). Układ ten działa dobrze, gdy głowa fotela jest skierowana w stronę wewnętrznego narożnika jednostek, a przód fotela skierowany jest od drzwi, dając pacjentowi większą intymność. Układ ten obejmuje pojedynczy punkt dostępu do zarówno czystych, jak i zanieczyszczonych przepływów, podnosząc kwestie zarządzania odpadami i kontroli zakażeń. Konieczne jest zastosowanie bardziej rygorystycznych procedur kontroli zakażeń w celu zmniejszenia ryzyka zakażenia krzyżowego.

Ten rodzaj gabinetu z powodzeniem stosuje się zarówno w przypadku nowych budynków, jak i renowacji i może być łatwo dostosowany do istniejącego budynku, w przypadku bardziej ograniczonych rozmiarów. W sytuacji nowego budownictwa ten rodzaj zabiegu może zapewnić większą wydajność, przy zastosowaniu w sytuacji podwójnego obciążenia korytarza, zapewniając obu gabinetom widok na zewnątrz.

W sytuacji nauczania lub szkolenia ten typ układu sprawdza się dobrze w

Szkic typowego układu prostokątnego w układach czwórkowych, z dwoma gabinetami sąsiadującymi „plecami do siebie” , lub formacją klastra, z dwoma dużymi/dwoma małymi gabinetami połączonymi korytarzem. W zależności od sytuacji tylna ściana gabinetu może zawierać przeszklony ekran lub być umieszczona w połowie wysokości, aby umożliwić efektywne monitorowanie wielu studentów/uczestników szkolenia.

Oburęczna konfiguracja (dopasowana do lewo lub praworęcznego lekarza) jest odmianą prostopadłościennego układu, umożliwiającą lekarzom pracę w orientacji lewej lub prawej, przeciwdziałając ogólnemu podejściu stosowanemu w większości gabinetów, dostosowanych tylko do osób praworęcznych.

Podobnie jak w przypadku podstawowego modelu prostokątnego, ten układ obejmuje pojedynczy punkt dostępu do zarówno czystych, jak i zanieczyszczonych przepływów, co podnosi kwestie związane z zarządzaniem odpadami i kontrolą zakażeń.

To rozwiązanie działa lepiej, jeśli w projekcie uwzględniono szereg dodatkowych funkcji/aspektów, w tym:

Miejsce po obu stronach fotela, aby zapewnić odpowiednią przestrzeń dla pacjentów.

Elastyczny skład i wyposażenie umożliwiające odwróconą orientację układu – na przykład; zapewnienie przenośnych schowków na czele fotela, urządzeń montowanych na suficie, takich jak lampy i tace.

Rozmieszczenie zlewozmywaków po obu stronach fotela, jeden zbiornik do mycia rąk i umywalka kliniczna, obydwa o odpowiednim rozmiarze.

Jedną z zalet tego układu jest to, że sprawdza się on w placówce dydaktycznej. Włączenie szklanych ekranów lub niskopoziomowych ścian za głową fotela pozwala na dyskretne monitorowanie przez lekarza.

Kompaktowy układ oparty jest na układzie z dwoma korytarzami. Gabinet zawiera dwa punkty dostępu z pacjentami wchodzącymi z poczekalni przez korytarz dla pacjentów z przodu i personel uzyskujący dostęp przez „zasiedlony” korytarz z tyłu.

Podejście oparte na podwójnym korytarzu zmniejsza możliwości lokalizacji gabinetu na ścianie zewnętrznej, dlatego naturalna wentylacja i światło dzienne są zwykle zapewniane przez świetlik umieszczony nad fotelem. Ma to tę zaletę, że daje pacjentom widok z pochylonego fotela.

Jeśli poczekalnia dla pacjenta znajduje się bezpośrednio przed gabinetem, należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie odpowiedniej izolacji akustycznej między tymi dwoma pomieszczeniami, aby uniknąć możliwości przenoszenia hałasu.

Zasiedlony korytarz dla personelu z tyłu stanowi integralną część środowiska pracy i zaspokaja większość potrzeb gabinetu związanych z magazynowaniem. Można tutaj przechowywać materiały eksploatacyjne, czysty sprzęt i dane pacjentów, aby zwolnić miejsce w gabinecie, pozostawiając tylko niezbędne przedmioty, które zmniejszają wielkość pomieszczenia i ogólny czas czyszczenia. Podwaja się również przestrzeń robocza dla personelu pielęgniarskiego i lekarzy do zapisywania notatek, sprawdzania dokumentacji pacjenta itp. Ponieważ zasiedlony korytarz jest wykorzystywany przez personel, trudniej jest, by było to sterylne środowisko.

Podejście oparte na podwójnym korytarzu zmniejsza możliwości rozmieszczenia gabinetu na ścianie zewnętrznej, dlatego głównym źródłem naturalnego światła jest często świetlik umieszczony bezpośrednio nad fotelem dentystycznym, zapewniająca pacjentowi widok w pochylonym fotelu. Dodatkowe zapożyczone światło można uzyskać poprzez wprowadzenie przeszklenia przedniej ściany gabinetu.

Model przechodni opiera się na układzie z dwoma korytarzami. Pacjenci mają dostęp przez korytarz z przodu gabinetu, a person ma dostęp przez tylną część gabinetu za pomocą sterylnego korytarza. Jednym z celów tego modelu jest poprawa wydajności i zwiększenie produktywności poprzez skrócenie czasu czyszczenia wymaganego w gabinecie poprzez usunięcie ograniczeń związanych z układem i funkcjonalnością.

Układ działa najlepiej tam, gdzie korytarz dla personelu jest sterylny, a jednostki przechodnie są włączane w ramach każdego gabinetu w postaci „aktywnej ściany”, co pozwala na podjęcie sterylnych działań w trakcie używania gabinetu, ułatwiając uzupełnianie zapasów zarówno sprzętu, jak i materiałów eksploatacyjnych.

W większości przypadków krzesło należy ustawić tak, aby umożliwić łatwe przejście pacjentom, w szczególności mniej sprawnym.

Dobra orientacja fotela pomoże zachować prywatność i intymność, również, gdy pacjent znajduje się w kłopotliwej sytuacji. Podnóżek fotela powinien być zatem zwrócony w kierunku od drzwi gabinetu, oferując pacjentom, szczególnie kobietom noszącym spódnice, intymność. Oznacza to również, że jeśli dentysta potrzebuje pomocy, może być ona udzielona dyskretnie i szybko, jednak nie jest to możliwe we wszystkich układach.

Rozmieszczenie fotela w sytuacji instruktażowej lub dydaktycznej może różnić się od normalnej sytuacji z pacjentem. W takich okolicznościach instruktor będzie monitorował ucznia na czele pacjenta w celu nadzoru procedury, ale niekoniecznie będzie widoczny dla pacjenta.

W ostatnim czasie większość gabinetów stomatologicznych projektuje się jako praworęczne, co oznacza, że leworęczni stomatolodzy zwykle dostosowują się do pracy praworęcznej. W takim przypadku należy zwrócić uwagę na pozycję fotela, aby umożliwić elastyczność prawo/leworęcznym stomatologom, jednak ze względu na wymagania przestrzenne nie zawsze jest to możliwe.

W przypadku większości gabinetów, magazynowanie możliwe jest dzięki pojedynczemu lub podwójnemu zestawowi szafek w kształcie „U” lub litery „L” umieszczonych za głową fotela. W ostatnich latach zmniejsza się ilość stałego miejsca magazynowania, co częściowo wynika z potrzeby zaostrzenia wymagań dotyczących kontroli zakażeń. Może to sprawdzać się dobrze tam, gdzie możliwe są scentralizowane strefy magazynowanie na zapleczu. Dodatkowo elementy takie jak komputery, segregatory i dozowniki mogą być zintegrowane z jednostkami naściennymi, co pozwala skrócić czas czyszczenia, zwiększając w ten sposób wydajność i usprawniając powierzchnie robocze.

Dążenie do stworzenia elektronicznego biura (bez użycia papieru) jest trudne do osiągnięcia w praktyce. Dokumentacja pacjentów jest często przechowywana w formie papierowej i zachodzi potrzeba przechowywania tych zapisów przez kilka lat po leczeniu. Projekt powinien uwzględniać odpowiednią przestrzeń magazynową w bliskiej odległości w celu spełnienia tego wymogu, dopóki digitalizacja danych pacjenta nie zastąpi potrzeby kopii fizycznych. Analiza kosztów przeprowadzona przez Scottish Futures Trust w publikacji „Jakość i wydajność” wskazuje, że digitalizacja rekordów jest o wiele bardziej ekonomiczna. Początkowe koszty mogą zostać zaabsorbowane przez cały okres użytkowania budynku dzięki oszczędnościom wynikającym z a) niewykorzystania miejsca na zapisy w formie papierowej lub b) zmniejszenia obszaru budowy potrzebnego do przechowywania zapisów dla nowych projektów budowlanych.

Wymogi dotyczące odkażania w przypadku gabinetu stomatologicznego są rozległe i będą się rozwijać wraz z wprowadzeniem i przyjęciem nowych środków. W badaniu nie uwzględniono szczegółowych aspektów technicznych związanych z dekontaminacją.

Zaproponowano wprowadzenie korytarza pracowniczego (podwójny układ korytarzy) z tyłu gabinetu, połączonego z LJD (lokalna jednostka dekontaminacyjna), w celu zmniejszenia przypadków krzyżowego zakażenia pacjenta i personelu. Co więcej, wprowadzenie szafek przechodnich w celu oddzielania zanieczyszczonych i czystych przyborów oznacza, że istnieją w tym celu jasne kanały, co z kolei może zmniejszyć ryzyko infekcji krzyżowej.

Wykazano, że zastosowanie koloru w celu odróżnienia jednego gabinetu od drugiego jest skuteczne zarówno z punktu widzenia przejrzystości trasy, jak i dekontaminacji. W jednym z przykładów wskazano kodowanie kolorystyczne sprzętu dopasowanego do gabinetu w celu szybszej lokalizacji zakażenia poprzez określenie, gdzie mogło powstać ognisko zakażenia.

We wszystkich przykładach możliwość utrzymania wizualnego połączenia z pacjentem podczas prześwietlenia uważa się za dobrą praktykę, ponieważ może pomóc w uspokojeniu pacjenta. Nie było to możliwe we wszystkich modelach chirurgicznych ze względu na rozmiar. Jednak przy projektowaniu układu gabinetu należy zwrócić uwagę na lokalizację przełączników aktywujących, aby w miarę możliwości zapewnić, by dentyści mieli widok na pacjenta.

Wraz ze znaczącą zmianą wizji zdrowia w Szkocji w ciągu ostatnich kilku lat nastąpiło przesunięcie nacisku na stworzenie znacznie lepszych środowisk opieki zdrowotnej zarówno dla pacjentów, jak i dla personelu. Zmiana ta spowodowała potrzebę zapewnienia środowisk o bardziej domowym charakterze. Jednym ze sposobów, w jaki można to osiągnąć, jest użycie koloru, światła i faktury.

Dawniej osiągano to poprzez proste podejście do projektowania, które opierało się na potrzebie osiągnięcia poziomu czystości i chęci przekazania tego wrażenia. Istnieją różne podejścia do tego, w jaki sposób można zastosować to podejście z dobrym rezultatem.

Większość lekarzy zgadza się, że naturalne światło dzienne jest koniecznością w gabinecie stomatologicznym; niektórzy uważają to za ważniejsze niż widok. Ponieważ dentyści i pielęgniarki spędzają dużą część dnia w gabinecie, istnieje fizyczna i psychiczna korzyść płynąca z zapewnienia naturalnego światła dziennego.

Okno zewnętrzne to najprostsza i najczęściej spotykana forma wprowadzenia zarówno naturalnego światła dziennego, jak i zapewnienia widoku. Zdarzają się jednak sytuacje, w których nie zawsze jest to możliwe, na przykład podczas renowacji istniejącego budynku, takiego jak handlowa jednostka detaliczna z wąską witryną sklepową. Istnieje kilka przykładów z ostatnich czasów, w których okna użyto jako sposobu na ukrycie widoku z gabinetu. Daje to najlepsze rezultaty, gdy między gabinetem a przestrzenią publiczną znajduje się bufor krajobrazowy, taki jak trawa lub rośliny. Tam, gdzie istnieją możliwości uzyskania dobrych widoków, lecz nie jest możliwy bufor, konieczne będzie wprowadzenie rolet, zasłon i/lub ekranów, aby zapewnić pewien stopień prywatności.

Ogólnie rzecz biorąc, zastosowanie szklenia o pełnej wysokości, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz, może zapewnić dobre poziomy światła. Należy jednak zachować ostrożność, aby zapewnić prywatność i chronić intymność pacjentów, zwłaszcza w trakcie leczenia, gdzie niskie szklenie może zmniejszyć komfort niektórych pacjentów.

Tam, gdzie działa system podwójnego korytarza, światło naturalne można zapewnić przez zastosowanie świetlików, często wyśrodkowanych nad fotelem. Może to przynieść korzyść pacjentowi, zapewniając widok podczas pochylenia fotelu, a także oferując rozproszenie podczas dłuższych sesji.

Może to przynieść korzyść pacjentowi, zapewniając widok podczas pochylenia fotelu, a także oferując rozproszenie podczas dłuższych sesji.

w którym świetlik zapewnia efekt aureoli nad obszarem roboczym.

Oświetlenie stanowiskowe wymaga się także w obszarze blatu roboczego, który jest regularnie oświetlany przez oprawy typu „downlight”. W zależności od ich umiejscowienia i konstrukcji mogą one powodować cienie na poziomie płaszczyzny roboczej. Aby złagodzić ten problem, niektórzy projektanci starali się zintegrować oświetlenie ścienne.

Niezależnie od tego, jakie rozwiązanie oświetleniowe zostanie zastosowane, należy wziąć pod uwagę potrzebę zmniejszenia oświetlenia, szczególnie nad fotelem.

Wprowadzenie koloru i faktury do gabinetu stomatologicznego zalecane jest z wielu względów praktycznych oraz estetycznych. Może to pomóc stworzyć mniej kliniczną atmosferę i zmniejszyć lęk poprzez stworzenie bardziej przyjaznego środowiska. Mimo że istnieją niezliczone badania dotyczące wpływu psychologicznego koloru na ludzi, póki co nie ma żadnych rozstrzygających dowodów w tej sprawie. Kolory wydają się mieć inne znaczenia dla różnych osób w zależności od osobistych doświadczeń i pochodzenia kulturowego.

Kilka gabinetów zdecydowało się na indywidualne kodowanie każdego gabinetu lekarskiego w inny sposób, tworząc indywidualne tożsamości. Może to poprawić sposób monitorowania pacjenta, ale oznacza także możliwość dopasowania sprzętu do konkretnego zabiegu, co przyspieszy wykrycie zakażeń, w razie ich pojawienia.

Istnieje możliwość wprowadzenia cieplejszych kolorów i faktur, tworząc atmosferę podobną do kawiarni. Może to zmniejszyć estetykę kliniczną dzięki zastosowaniu bardziej miękkiej akustyki, ciekawszego oświetlenia i ogólnie wygodniejszego środowiska. Wprowadzenie grafiki lub sztuki może być pomocne w tworzeniu środowisk angażujących dzieci i wywołujących pozytywną reakcję.